Μπραβο στις ομαδες μας.

Έπαιζα βόλλευ για περιπου 10 χρονια συμμετέχοντας στις μικρες εθνικες και τα παρατησα γιατι το επιπεδό μας σαν οργάνωση δεν είναι ουτε καν ερασιτεχνικο. εκει που επαιζα ετσι ηταν, για αυτα σας μιλαω. Στην ομαδα μου κυνηγουσαν σερβους και βουλγαρους παικτες 25,26,27 χρονων που δεν τους ήξερε κανεις και δεν δινανε ευκαιριες σε μας ουτε σε φιλικα. Οι συμπαικτες μου και εγω φτασαμε σε ανταγωνιστικο επιπεδο χαρη σε καποιους ανθρωπους που βλεπανε τι μπορουσαμε να κανουμε σαν παικτες. Οταν επαιζα στα παιδικα πρωταθληματα περνουσαμε καθε χρονο στα τελικα οπου θα μπορουσαμε να δειξουμε το ταλεντο μας, ομως η ομαδα μου δεν μας εστελνε λογω....οικονομικων!! Χαρη στους ανθρωπους που πιστεψαν σε μας, μας φτιαξανε πλαστα δελτια με τα οποια παιζαμε με δικα μας εξοδα σε τοπικα πρωταθληματα με μια ομαδα που δημιουργηθηκε απο το τιποτα...πραγμα που για ενα παιδι 14-15 χρονων πιστεψτε με ειναι το μεγαλυτερο βημα. Ενα παιχνιδι κόντρα σε πρωην βολλευμπολιστες 35 χρονων ειναι ενα μαθημα που δεν μπορει να το δωσει καμια προπονηση ή διακριση στα παιδικα ή εφηβικα πρωταθληματα. Οταν ο κ.Λεωνης ηταν προπονητης του Ηρακλη εκανε πολλα ταξιδια για να δει ταλεντα. Μεσα απο τα κλιμακια της εθνικης μας ειδε και εμας. Μας μαζεψε και μας μιλησε για το τι σχεδια εχει για εμας. Φυσικα τον πιστεψαμε αλλα η ομαδα μας ειχε αλλα σχεδια....καθως δεν μας εδινε παιχνιδια ουτε καν σε φιλικα οπως σας ειπα. Υπηρξαμε στελεχη στις ομαδες με το εθνοσημο και δεν παιζαμε στον συλλογο μας. Ετσι η ορεξη μας χαθηκε φτασαμε στα 18 και τα παιχνιδια με τις εθνικες σταματησαν...οι σπουδες φανταζαν ως μια διεξοδος για να κανουμε κατι στη ζωη μας. Και απο οτι φαινεται...ηταν η σωστη επιλογη καθως εχω πια ενα πτυχιο και συντομα και τη δουλεια μου...αλλα σιγουρα η ζωες πολλων σαν και εμενα θα ηταν καλυτερες σε ενα χωρο με οργανωση που θα δινει ευκαιριες στα παιδια. Γιατι για μενα πια το βολλευ ειναι μια πληγη ανοιχτη στη ζωη μου...ενα απωθημενο που θα με βασανιζει για ολη μου τη ζωη.
Αυτο ειναι για μενα το ελληνικο βολλευ...και δεν το λεω για να πω οτι ειμαι ενα σποδαιο ταλεντο που χαθηκε, καθως ειδα να χανονται πολυ μεγαλυτερα απο μενα...στον Εβρο οπου μεγαλωσα και επαιξα. Αλλαξτε τα πραγματα για να μην χαθουν και αλλα ταλεντα, πιστεψτε με υπαρχουν πολλα που καταληγουν να δουλευουν σε μπαρ, να ασχολουνται με αλλα αθληματα(γιατι πληρωνουν) ή να σπουδαζουν και να μην τολμουν να δουν ουτε παιχνιδι στην τηλεοραση...γιατι τους θυμιζει πολλα (σαν εμενα).
Το ίδιο ισχυει φυσικά σε ολα τα αθληματα άλλα περισσοτερο άλλα λιγοτερο....