Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Πού να βρεις όρεξη...

Έχω γράψει αρκετά άρθρα σε τούτο εδώ το μπλογκ. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, με πολύ καλή διάθεση. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, όταν τα ξαναδιάβασα σκέφτηκα "τι μαλακίες κάθομαι και γράφω, μόνος μου τα γράφω και μόνος μου χαίρομαι". Αυτή τη φορά ήθελα να γράψω για τη δολοφονία του μαθητή από τον αστυνομικό αλλά και τους βανδαλισμούς που ακολούθησαν. Ξεκίνησα να γράφω, αλλά τα έσβησα όλα. Οι σκέψεις μου είναι τόσες πολλές που δεν κατάφερα να τις βάλω σε σειρά. Ένα θα πω. Αν κατηγορούμε την κονωνία μας και ρίχνουμε εκεί την ευθύνη για τους βανδαλισμούς που έλαβαν χώρα σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, τότε να την κατηγορήσουμε και για την αποτρόπαια πράξη του αστυνομικού. Δεν πρόκειται ποτέ να φτιάξουμε την κοινωνία που θέλουμε. Πάντα θα την κατηγορούμε και πάντα θα κάνουμε τα ίδια λάθη. Μόνο ας σκεφτούμε την επόμενη φορά πριν κάνουμε το ο,τιδήποτε, αν θα έχει την παραμικρή έστω συνέπεια στον συνάνθρωπό μας. Η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Όταν το καταλάβουμε αυτό θα μιλάμε για πολιτισμό. Αλλιώς θα ζούμε μόνοι, με την ψευδαίσθηση της ατομικής μας ελευθερίας. Παπαρολογίες από έναν άνθρωπο που τώρα τελευταία νιώθει πιο μπούφος από ποτέ....


ΥΓ.: Το τραγούδι τούτο δεν ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του δολοφονημένου νεαρού. Όμως κάποιοι μεμονομένοι στίχοι λένε τόσα πολλά...

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος10/12/08, 1:02 μ.μ.

    Πρώτη φορά νιώθω ότι θέλω να πω τόσα πολλά,αλλά δε ξέρω το γιατί.
    Ακούει κανείς τελικά?
    Είναι όλα τόσο υπερβολικά που μοιάζουν ψεύτικα.
    Αλήθεια μήπως χάσαμε την ουσία?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ουσία βρίσκεται στο όνομα σου. Και ναι, μου φαίνεται ότι χρόνια με τα χρόνια χάνουμε τη χαρά της ζωής...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος14/12/08, 4:23 μ.μ.

    Έτυχε να με γεννήσεις
    και ζωή να μου χαρίσεις
    στον πιο δύσκολο καιρό
    μάνα πού ζω

    Το βαρκάκι που με φέρνει
    εμπατάρησε και γέρνει
    πες μου πού να κρατηθώ
    πού να σταθώ

    Η ελπίδα μας χαμένη
    και η μοίρα μας γραμμένη
    στου διαβόλου το κιτάπι
    να του βγει το μάτι

    Ένα τέτοιο χαρακτήρα
    μάνα μου από ποιον τον πήρα
    σε ποιον έμοιασα να ξέρω
    που υποφέρω

    Όλα γύρω με πειράζουν
    και γρουσούζη με φωνάζουν
    με πληγώνει ό,τι δω
    μάνα πού ζω

    Η ελπίδα μας χαμένη
    και η μοίρα μας γραμμένη
    στου διαβόλου το κιτάπι
    να του βγει το μάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή