"Χρυσά παιδιά"...

Ο κάτοχος της Χρυσής Μπάλας για το τρέχον έτος βρέθηκε. Έχει βρεθεί εδώ και 2-3 μέρες δηλαδή αλλά εμείς τώρα το πήραμε χαμπάρι. Το να μην το 'χετε μάθει δεν παίζει. Ο πολύ συμπαθής(σε αυτούς που τον λατρεύουν) Κριστιάνο Ρονάλντο βραβεύτηκε ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς που φεύγει, αφήνοντας πίσω του στη δεύτερη θέση τον Αργεντίνο Λιονέλ Μέσι της Μπαρτσελόνα. Με το παρόν άρθρο έχω ως σκοπό να διατυπώσω τη δική μου αντικειμενική(Μπάρτσα οεοεοεοεοε) και αμερόλυπτη(Μέσι Μέσι Μέσι Μέσι) άποψη για το θέμα. Εντάξει δε με ρώτησε και κανείς(κακώς), αλλά θέλω να πω ένα-δυο πραγματάκια.
Το δεδομένο είναι ένα. Είτε κάποιος είναι οπαδός του Πορτογάλου είτε του Αργεντίνου, δεν μπορεί να απαξιώσει τον άλλον. Μιλάμε για δύο τεράστιους ποδοσφαιριστές και μάλιστα σε μικρη ηλικία. Ελπίζουμε να έχουν τη διάρκεια ώστε να τους βλέπουμε αρκετά χρόνια ακόμα να κάνουν θαύματα με την μπάλα. Ευχόμαστε να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ροναλντίνιο και να έχουν τη απαιτούμενη σταθερότητα ώστε να περάσουν στην ιστορία.
Αρκετά με τις ευχές. Κριστιάνο Ρονάλντο. Ένας παίκτης που πήγε στη Man United του Φέργκιουσον σε μια εποχή που όλοι έψαχναν τον αντί-Μπέκαμ. Κατ' ευθείαν στα βαθειά. Το Νο7 στην πλάτη εξ αρχής. Αν το αντέξει καλώς, αλλιώς πάμε γι' άλλα. Για το αν δικαιώθηκε ο Σερ Άλεξ δεν υπάρχει αμφιβολία. Από το ντεμπούτο του στο Ολντ Τράφορντ οι οπαδοί των κόκκινων διαβόλων φώναζαν εκσταστιασμένοι ότι αυτός είναι ο αυθεντικός Ρονάλντο και όχι ο συνεπώνυμος Βραζιλιάνος άσσος. Γρήγορος και ταχύς μ' ένα ξεπέταγμα που μπορεί από τα πρώτα μέτρα να σε αφήσει πίσω ν' αναρωτιέσαι "ρε μ' αυτόν δεν ήμασταν δίπλα-δίπλα πριν"; Τα συνεχόμενα τσαλιμάκια με την μπάλα στα πόδια κουράζουν αντιπάλους αλλά και αρκετούς φιλάθλους(όπως εμένα). Μερικά κάνουν τη δουλειά τους, άλλα πάλι είναι αχρείαστα και απλά κουράζουν. Στο ένας εναντίον ενός κάνεις το σταυρός σου να μην είσαι αυτός ο "ενός". Το ψηλό παιχνίδι είναι ένα ακόμη από τα πλεονεκτήματά του αφού δεν είναι λίγες οι φορές που έχει σκοράρει και μάλιστα δύσκολα τέρματα με το κεφάλι. Το σουτ του χωρίς τα πολλά φάλτσα, αλλά δυνατό κι ευθύβολο ξεκινάει τους αντίπαλους τερματοφύλακες είτε η μπάλα κινείται είτε είναι στημένη. Απ' όλα αυτά, το συμπέρασμα που βγαίνει έιναι ότι μιλάμε για έναν παικταρά ολκής που δίκαια έχει τόσους πολλόυς φίλους σε όλο τον κόσμο.
Πώς όμως έχει και τόσους πολέμιους. Πάρτε υλικά και βάλτε στο μπλέντερ. Τα αχρείαστα τσαλιμάκια που κάνει ώρες ώρες(να είμαστε δίκαιοι τα έχει μειώσει αρκετά σε σχέση με τα πρώτα χρόνια της καριέρας του), τα συνεχόμενα εύκολα πεσίματά του(και αυτά προσπαθεί να τα μειώσει), οι γκριμάτσες που παίρνει στα παιχνίδια. Ειδικά όταν πετυχαίνει κάποιο γκολ, το ύφος "καλά για την πλάκα μου σας έχω όλους, τι να μου πείτε" είναι αυτό που εξοργίζει τους εχθρούς. Σε άλλους αυτή μόνο η γκριμάτσα τον κάνει ακόμη πιο συμπαθή. Το μπλαζέ ύφος όμως, δεν ταιριάζει σε ένα λαϊκό σπορ όπως είναι το ποδόσφαιρο. Θέλεις να βλέπεις παίκτες που γουστάρουν και βγάζουν έντονα συναισθήματα στους πανηγυρισμούς τους.
Άλλο ένα θέμα που χρήζει μιας άλφα ανάλυσης και δόξα τω Θεώ έχει αναλυθεί σε τούτο εδώ το μπλογκ είναι το θέμα με το κλάμα του Κριστιάνο. Ποιος δε θυμάται και ειδικά Έλληνας το μαύρο δάκρυ που έριξε ο Πορτογάλος την 4η Ιουλίου 2004 στο Ντα Λουζ; Τότε που η Εθνική του ομάδα ποδοσφαίρου είχε χάσει το στέμμα της πρωταθλήτριας Ευρώπης στο σπίτι της. Και μάλιστα από μια χώρα σαν την Ελλάδα. Κάποιοι θα πουν και ίσως έχουν και δίκιο, ότι τα δάκρυα που έχυσε τότε ο Ρονάλντο ήταν από την ένταση του αγώνα και από την απογοήτευσή του που έχασε μια ευκαιρία να σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο. Θυμάστε, όμως την αντίδραση που είχε μετά; Όπως είχε ειπωθεί, μπαίνοντας στα αποδυτήρια του γηπέδου ήταν εκτός ελέγχου. Έσπαγε κάθε αντικείμενο που είχε πάνω ελληνική σημαία ενώ έκανε καλοκαιρινό και το πούλμαν της ομάδας του. Εμένα όλα αυτά μου δείχνουν οργή. Οργή για το ρεζιλίκι που ένιωσε ο Κριστιάνο, χάνοντας την κούπα στη χώρα οτυ από κάποιους μέχρι τότε ανύπαρκτους Έλληνες. Με λίγα λόγια μηδέν σεβασμός στον αντίπαλο αλλά πολύ εγωκεντρισμός. Άλλωστε ήξερε ότι ήταν πολύ μικρός και ότι θα του ξαναδίνονταν κι άλλες ευκαιρίες. Άλλο η θλίψη και η απογοήτευση κι άλλο η οργή.
Τώρα όσο για τον περσινό τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ που ξαναξέσπασε, αυτή τη φορά ενώ η ομάδα του είχε κερδίσει το πρωτάθλημα Ευρώπης, πάλι υπάρχουν δύο απόψεις. Η μία που λέει συγκίνηση και χαρά που κέρδισε το κύπελλο. Η δική μου που λέει ότι με την νικητήρια απόκρουση του Φαν Ντερ Σάαρ, ο Πορτογάλος έπεσε κάτω κλαίγοντας με λυγμούς μόνο και μόνο επειδή ένιωθε ότι αυτός είχε αποτύχει, επειδή είχε χάσει το δικό του πέναλτυ. Όταν όλοι πανηγύριζαν, αυτός είχε μείνει στο χορτάρι και τα είχε με τον εαυτό του. Μια τελείως εγωκεντρική θεώρηση των πραγμάτων σε ένα άκρως ομαδικό άθλημα όπως είναι το ποδόσφαιρο.
Πάμε στο Μέσι τώρα. Από μικρός στην Μπαρτσελόνα, το όνομα του είχε κάνει πάταγο πριν ακόμη τον δούμε ν' αγωνίζεται. Σε μια εποχή που στην ομάδα επικρατούσε Ροναλντινιομάνια, ο Μέσι εμφανίστηκε για να δώσει το δικό του στίγμα. Μάλιστα η όλη αυτή κατάσταση τον βοήθησε στην αρχή γιατί σκεφτείτε ν' αντιμετωπιζόταν ως ο σωτήρας που θα σώσει την Μπαρτσελόνα και θα την κουβαλήσει στις πλάτες του. Το ότι όλα τα φώτα συγκέντρωνε ακόμα τότε ο Βραζιλιάνος δεν τον άγχωσε περισσότερο απ' όσο έπρεπε και όταν πήρε τα πρώτα παιχνίδια και τις πρώτες εμπειρίες από το αληθινό ποδόσφαιρο, άρχισε να δείχνει τι μπορεί να κάνει. Ο Ροναλντίνιο έφυγε την κατάλληλη στιγμή γι' αυτόν, ώστε να γίνει ο επόμενος ηγέτης του καμαριού της Καταλωνίας. Τρομερή ταχύτητα με την μπάλα στα πόδια, πολύ γρήγορο κοντρόλ της στρογγυλής θεάς. Μπορεί να την εξαφανίσει και να την εμφανίσει πριν ακόμα προλάβεις ν΄απλώσεις το πόδι σου. Στο κεφάλι δεν είναι καλός λόγω ύψους, αλλά αυτό το χαμηλό κέντρο βάρους είναι αυτό που τον βοηθάει να ντριμπλάρει άψογα. Μαζί με την εκπληκτική τεχνική του κατάρτιση βέβαια. Το σουτ με το αριστερό πόδι είναι πολύ καλό και όσο πάει το βελτιώνει. Κυρίως στη δύναμη γιατί η τεχνική ποτέ δεν του έλειπε.
Έχει κι αυτός όμως τα κολλήματά του. Εντάξει πανηγυρίζει τα γκολ του με το χαμόγελο στα χείλη σα φυσιολογικός άνθρωπος αλλά... Κανείς δεν αμφισβητεί ότι κάθε Αργεντίνος μεγαλώνει έχοντας στο εικονοστάσι του και όχι πάνω από το κρεβάτι του, μια φωτογραφία του Μαραντόνα. Κανένας δεν αμφισβητεί ότι όλα τα παιδιά στην Αργεντινή θέλουν να του μοιάσουν και να παίζουν μεγαλώνοντας σαν αυτόν. Αλλά αυτό που έχει κάνει ο Μέσι αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Ποιο είναι το πιο διάσημο παιχνίδι που έχει αγωνιστεί ο μεγάλος Ντιέγκο; Φυσικά το Αγγλία-Αργεντινή στο Μουντιάλ του Μεξικού το 1986. Εκείνο το παιχνίδι που τελείωσε με σκορ 2-0 με το "χέρι του Θεού" και το τρομερό σλάλομ στο δεύτερο γκολ. Δύο γκολ που ο Μέσι έχει καταφέρει ν' αντιγράψει και να πετύχει με καταπληκτική ομοιότητα μάλιστα στη μέχρι τώρα καριέρα του σε δύο διαφορετικά παιχνίδια μικρότερης φυσικά σημασίας από εκείνο στο Μεξικό.
Κλείνοντας να παραδεχτούμε ακόμη και μεις ότι με βάση την περσινή σεζόν αυτός που άξιζε περισσότερο τη "Χρυσή Μπάλα" ήταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Άλλωστε ο Αργεντίνος είναι πιο μικρός κι έχει χρόνια μπροστά του να την κερδίσει όχι μόνο μία φορά, αλλά και 2 και 3 και 4. Και είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρει...



ΥΓ. Θα συμφωνήσω και με την επιλογή Κασίγιας στην τέταρτη θέση. Ο Καστιγιάνος τερματοφύλακας κρατάει όλα αυτά τα χρόνια μόνος του την άμυνα της μαδριλένικης ομάδας και ειδικά πέρσι σε κάθε ματς έκανε 5 κι 6 σωτήριες επεμβάσεις και έδωσε το πρωτάθλημα στη Ρεάλ. Βοήθησε το καλοκαίρι και στην κατάκστηση του Euro από την Ισπανία. Τι άλλο να κάνει; Μπορεί να είμαστε Μπαρτσελόνα, αλλά αναγνωρίζουμε και κάποιους από τους άλλους που γράφουν ιστορία με την ατιμασμένη λευκή φανέλα...