Γράμματα στον Άη Βασίλη

Πόσες έμειναν; Πόσες; 20 μερούλες. 20 μερούλες για να γιορτάσουμε τον ερχομό του Μεσσία στη Γη. Και βάλτε και άλλη μία βδομαδούλα για ν' αλλάξουμε το έτος. Τίποτα δηλαδή. Είναι λοιπόν η κατάλληλη εποχή για να ζητήσουμε από τον Άη Βασίλη το φετινό μας δωράκι, για δεν είναι; Απαντάω πάλι εγώ. Είναι. Το μπλογκ μας σε συνεργασία με γνωστούς ρουφιάνους , όπως ο Χλαπάτσας του Κάκκαλου, κατόρθωσε να μπει στα αποδυτήρια μεγάλων ομάδων και να υποκλέψει κάποια γράμματα ανθρώπων που σχετίζονται άμεσα με αυτές. Απαραίτητη σημείωση: δημοσιεύουμε τα γράμματα ακριβώς όπως έχουν, δεν αλλάξαμε τίποτα. Και μάλιστα για το τέλος, έχουμε κι ένα γράμμα bonus.

Ξεκινάμε με την ομάδα που υποστηρίζω και τον Τάσο Πάντο:

Αγαπημένε μου Άγιε μου Βασίλη,

Το ξέρεις ότι έχεις το ίδιο όνομα με ένα συμπαίκτη μου; Και μάλιστα ανταγωνιστή μου μέσα στην ομάδα γιατί παίζουμε την ίδια θέση. Παρατηρώ ότι τελευταίως ο Βασιλάκης ο Τοροσίδης όλο τραυματίζεται και παίζω εγώ. Μα, Άγιε μου, πώς το κάνεις αυτό; Ούτε καν στο ζήτησα. Ήμουν έτοιμος να το κάνω, αλλά εσύ δεν παίζεσαι. Πραγματοποίησες την επιθυμία μου πριν ακόμη την εκφράσω. Δεν έχω να κάνω τίποτα άλλο λοιπόν από το να σε ευχαριστήσω και να σου υποσχεθώ ότι θα είμαι το καλύτερο δεξί μπακ του πρωταθλήματος. Σε κάθε παιχνίδι θα δίνω τον καλύτερο μου εαυτό. Θα βγάζω και ασσίστ. Και με το αριστερό. Μόνο... Να μωρέ δεν ξέρω αν γίνομαι άπληστος, αλλά θέλω κι ένα γκολάκι. Κι ένα τρόπο να τον πανηγύρισω. Έχεις δει τον Καραγκούνη τι κάνει όταν βάζει γκολ; Νομίζω ότι θα είμαι έτσι και γω. Δε θα ξέρω τι να κάνω. Σε παρακαλώ βοήθα με να μη λυποθυμήσω...
Αυτά Άγιε μου Βασίλη. Δε θέλω τίποτα άλλο. Αααα, όχι ψέματα ένα ακόμα. Θέλω όταν πηγαίνω το βράδυ σ' ένα μαγαζί να πιω ένα ποτό να μη μου ζητάνε ταυτότητα. Κάνε με να δείχνω λίγο πιο πολύ... πώς να στο πω... ενήλικος. Σ' ευχαριστώ!

Συνεχίζουμε με τον Ουρουγουανό μέσο του ΠΑΟΚ, Πάμπλο Γκαρσία:
Βillako,
Δεν ξέρω αν ήμουν το καλύτερο παιδί. Δεν ξέρω αν θέλω να είμαι το καλύτερο παιδί. Δε θα σε γλείψω γιατί εδώ που έχω έρθει, στην πόλη που ζω λένε ότι δεν είσαι τυχαία ερυθρόλευκος. Ναι τους λέω. Η coca-cola φταίει. Όχι μου λένε. Ο Κόκκαλης φταίει. Τους πιστεύω. Λοιπόν, τις προάλλες κατέβηκα Αθήνα για να παίξω εναντίον της ομάδας σου. Ο Ντιόγκο με έσπασε το δόντι, το πήρε και το κατάπιε. Του λέω δως το πίσω. Με λέει να περιμένεις το ημίχρονο να με καλέσει η φύση. Έτσι είσαι του λέω; Τον πιάνω, του δίνω μία στο στομάχι, το φτύνει το δόντι. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί δε σε χρειάζομαι ρε! Ό,τι θέλω μπορώ και το παίρνω μόνος μου. Θέλω κάρτα; Θα πάρω κάρτα; Και δε με λες και κάτι τελευταίο; Είναι τυχαίο που και τις δύο κόκκινες κάρτες τις πήρα στην Αθήνα; Εεεεεε; Ερυθρόλευκο παιδί της Ιντρακόμ...
Το γράμμα το δίνω στο Γιώργο Μίνο να στο φέρει τώρα που θα κατέβει κάτω. Κοίτα να τον πας στα καλύτερα μαγαζιά της πόλης. Μη μάθω ότι δεν τον πήγες Νότη...


Παναθηναϊκός και Γιώργος Καραγκούνης:
Άγιε μου Βασίλη,
Είμαι πολύ χαρούμενος. Πήγα με τον Παναθηναϊκό στο Μιλάνο και συνάντησα τους παλιούς μου φίλους. Τότε που όταν έπαιζα στην Ίντερ και κερδίζαμε κάποιο φάουλ, πήγαινα δίπλα στους Μιγιάτοβιτς, Ρεκόμπα, Αντριάνο και τους άλλους και τους έλεγα να με αφήσουν εμένα νε εκτελέσω το φάουλ. Τους έπρηζα μέχρι να με αφήσουν, θυμάμαι. Τι ωράιες εποχές...
Ξαναπήγα εκεί που λες, και κέρδισα μάλιστα. Εντάξει θα ήθελα να πετύχω εγώ το γκολ και να μη βγω και αλλαγή αλλά δε γίνονται όλα. Τώρα τελευταία μάλιστα βγαίνω πολύ συχνά αλλαγή. Ποιος εγω... Που παλιότερα μόλις τελείωνε κάποιο επίσημο παιχνίδι της ομάδας μου, κανόνιζα και πήγαινα να παίξω 5x5 με τους φίλους μου στο καπάκι. Τι έχω πάθει Άγιε μου; Τόσο πολύ γέρασα πια; Θέλω να παίζω συνέχεια. Να παίρνω 10 φάουλ σε κάθε παιχνίδι. Να έχω την μπάλα στα πόδια μου τα 80 από τα 90 λεπτά. Να σουτάρω, να πασάρω, να μαρκάρω, να παίρνω περίεργες γκριμάτσες. Σε παρακαλώ κάνε κάτι...
Α, και κάτι ακόμα. Τώρα που έρχονται άγιες μέρες και οι άνθρωποι στολίζουν τα σπίτια τους, κάνε να μη κρεμάνε φωτογραφίες μου στο δέντρο αντί για καλικαντζαράκια. Είναι άδικο, άλλαξε τη φάτσα... των καλικάντζαρων...



Ντούσαν Μπάγιεβιτς:
Ορίτζιναλ Άγκιε Βασίλη,
Επέσρεψα σπίτι. Όκι ποια ΑΕΚ; Τώρα μόλις ήρτα από προπόνηση. Μόλις μπήκα σπίτι μου. Και σκέτηκα να σου γράψω γράμμα. Εντώ γράφει το Τάσος Πάντος γκιατί να μη γκράψω και γω;
Κατ' αρκάς να σου ζητήσω συγγνώμη. Όλα αυτά τα κρόνια που ντε σου έγκραφα το έκανα γιατί σε είχα προντώσει. Έγκραφα στον Άγκιο Νικόλαο. Μου είχε πει το Μπουρουτζίκα που πήγε στην Αμερική ότι Σάντα Κλάους Αθανασιάδης σημαίνει Άγκιο Νικόλαο. Αλλά μια που επέστρεψα στην ΑΕΚ, είπα να επιστρέψω και σε σένα. Συγγνώμη...
Αγκιε μου, έκω προβλήματα. Το ομάδα που μου δώσανε έχει τόσο αυτοπεποίθηση όση έκει το πρόβατο που πάει στο σφαγγή. Και όπως λέει μια παλιά γιουγκοσλάβικη παροιμία "το πρόβατο που πάει στο σφαγγή, δεν έχει αυτοπεποίθηση"... Κάνε κάτι να αναπτερώσουμε το ηθικό των παικτών. Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ. Συγγνώμη. Σε παρακαλώ. Και κάνε το συνόνοματό σου το Πλιάτσικας να ξεβάψει αυτό το πλατινέ μαλλί. Δεν αντέκω να τον βλέπω άλλο έτσι. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι αυτή είναι η αιτία που το ομάδα δεν έχει αυτοπεποίθηση. Γκεια σου τώρα πάω ζητήσω συγγνώμη γυναίκα μου γιατί είπα δε μ' άρεσε το μουσακά που έφτιαξε και την πρόντωσα κι έφαγκα έξω. Συγκνώμη...


Τι σας έχω για τη συνέχεια; Οοοοοοοοο.... Διαιτητάρα:
Συνάδελφε Βασίλη,
Το ξέρω με ζηλεύεις. Ήθελες κι εσύ να γίνεις σαν εμένα και όχι να "διαιτητεύεις" κουτσούβελα και να κρίνεις αν αξίζουν δώρο ή όχι. Αλλά δυστυχώς για σένα κόκκινε φίλε μου, ο Τάσος ο Κάκκος είναι ένας κι άλλος δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει. Τώρα που δε θα υπάρχει αγωνιστική κίνηση θα πάρεις λίγο από τη δόξα μου αλλά μια φορά το χρόνο είναι, δεν πειράζει. Εγώ παίζω στις τηλεοράσεις όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Κι έχεις δει πώς γράφω στο φακό έτσι; Να ξέρεις έχω απορρίψει πολλές προτάσεις από ανδρικά και γυναικεία περιοδικά για φωτογράφηση γιατί δε γουστάρω την υπερέκθεση. Ενώ εσύ για κανα μήνα είσαι παντού ρε μαϊντανέ. Αυτή είναι η διαφορά μας. Έχεις δει κανέναν Τάσο Κάκκο να κρέμεται από μπαλκόνι; Να φωτογραφίζεται με μικρούς και μεγάλους σε εμπορικά καταστήματα; Και να σε ρωτήσω κάτι... Σε πόσες εκδόσεις βγαίνεις πια και είσαι παντού; Τώρα μεταξύ μας, μια που δε μας βλέπει και κανείς, πώς το κάνεις αυτό ρε συ; Μπορώ και γω; Ε φανταστικέ συνάδελφε...