Ήρθε το τέλος...

Όταν πεθαίνει κάποιος(μμμ, ωραία άρχισα) ακόμη και το μεγαλύτερο ρεμάλι της κοινωνίας, συνηθίζουμε να λέμε καλά πράγματα για τη ζωή του. Στους επικήδειους λόγους ο μακαρίτης πάντα υμνείται για τα έργα και τις ημέρες του. Το αντίθετο από ότι συμβαίνει στην μπάλα δηλαδή. Στο ποδόσφαιρο, αυτοί που θέλουν να τα χώσουν σε παίκτες, προπονητές και ομάδες περιμένουν την πρώτη στραβή. Όταν έρθει ένας αποκλεισμός τα φτυάρια βγαίνουν από τις αποθήκες και το "θάψιμο" πάει σύννεφο.
Όλα αυτά τα γράφω με αφορμή την παρουσία της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στο Euro 2008. Το παρόν άρθρο δεν πρόκειται να αποτελέσει ούτε εξάψαλμος για την ομάδα αλλά ούτε φυσικά και ύμνος επικηδείου λόγου.
Πριν ξεκινήσει το τουρνουά σε Αυστρία και Ελβετία είxα παρακολουθήσει το φιλικό παιχνίδι Ελλάδα-Πορτογαλία και αυτό που είχα δει με είχε ικανοποιήσει αρκετά. Βλέποντας την απόδοση των τριών του κέντρου Κατσουράνη, Μπασινά και Καραγκούνη και γνωρίζοντας ότι οι εναλλακτικές σ' αυτές τις θέσεις ήταν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, έκανα το σταυρό μου να τους έχει καλά ο Θεός για να μπορέσουν να αποδώσουν έτσι και τον Ιούνιο. Μάλιστα έχοντας πάντα στο μυαλό και την εμφάνιση στην Τουρκία το φθινόπωρο(με Άντζα αντί του τιμωρημένου Κατσουράνη τότε), δεν κρύβω ότι ήμουν πολύ αισιόδοξος.
Οι πρώτες αμφιβολίες εμφανίστηκαν όταν άκουσα για τη μη ετοιμότητα του ενός από τους 3, του Γιώργου Καραγκούνη. Γι' αυτό και περίμενα το πρώτο ματς με τη Σουηδία να δω πως θα ανταπεξέλθουμε. Η βοήθεια του Χαριστέα(που έχει ακούσει τόσα από όλους μας) που φάνηκε τόσο πολύ στο συγκεκριμένο ματς με προβλημάτισε περισσότερο. Προτιμούσα να μη φαίνεται η δουλειά που κάνει στο γήπεδο και να την βλέπει μόνο ο Ρεχάγκελ, γιατί αυτό θα σήμαινε πως το κέντρο θα δούλευε άψογα και δε θα χρειάζοταν να κάνει και πολλά ο Άγγελος. Βλέποντας και το δεύτερο παιχνίδι με τους Ρώσους, ήταν πια φανερό ότι οι παίκτες του κέντρου δεν ήταν στην κατάσταση που τους είχαμε συνηθήσει. Ειδικά ο Κατσουράνης ήταν εντελώς εκτός κλίματος. Δεν είχε ούτε τα τρεξίματα ούτε το σωστό μαρκάρισμα ούτε τη βοήθεια στην ανάπτυξη(αυτό που λέμε την καλή πρώτη πάσα αφού ήταν ο χαφ που έπαιζε πιο πίσω από τους άλλους) ή τουλάχιστον όχι στο επίπεδο που πρέπει γι' αυτήν τη διοργάνωση. Ο Καραγκούνης στα 3 ημίχρονα που έπαιξε ήταν ο γνωστός Καραγκούνης για το πάθος και την προσπάθεια του αλλά... Μου θύμισε κάπως τον παίκτη του ΠΑΟ στην αρχή της χρονιάς που φαινόταν να μην έχει ρόλο στην ομάδα. Αναγκαζόταν να κρατάει πολύ ώρα την μπάλα στα πόδια του, να κλείνεται και να την χάνει κάτι που αν θυμάστε έφερνε και την γκρίνια των οπαδών της Πανάθας προς το πρόσωπό του. Αυτό φυσικά οφείλεται στη μέτρια παρουσία του Κατσουράνη που ανάφερα και πιο πάνω αλλά και στον Μπασινά που αν θυμάστε καλά τον τελευταίο χρόνο στην Εθνική έκανε καταπληκτικά παιχνίδια. Ο άλλος Άγγελος φαινόταν να μην έχει τις δυνάμεις που είχε στα προηγούμενα παιχνίδια κάτι που δεν τον άφηνε να προσφέρει αυτά που ήθελε με αποτέλεσμα να εκνευρίζεται και να κάνει και αυτός αρκετά λάθη.
Κάτι άλλο που πρόσεξα ήταν η ψυχολογική κατάσταση των παικτών μας που ήταν σαφώς διαφορετική από το 2004. Φαινόταν από τα πρόσωπα τους. Τόσο άγχος ούτε ο αντιπρόεδρας του Εδεσσαϊκού που είχε χάσει τα λόγια του μπροστά στην κάμερα. Τους άκουγα να λένε στις συνεντεύξεις τους ότι δεν έχουν ν' αποδείξουν τίποτα και πάνε να ευχαριστηθούν το παιχνίδι όπως έκαναν και πριν από 4 χρόνια. Αυτό που είδα εγώ ήταν το ακριβώς αντίθετο. Με το πρώτο λάθος, εκνευρισμός κάτι που μπορεί και να προερχόταν βέβαια και από το γεγονός που είπα και πιο πάνω ότι δηλαδή ήθελαν να κάνουν κάποια συγκεκριμένα πράγματα αλλά δεν μπορούσαν. Και ξέρετε αν αυτοί που παίζουν δεν το απολαμβάνουν δεν μπορεί να το απολαύσει όυτε αυτός που το βλέπει. Τουλάχιστον τώρα στο τρίτο παιχνίδι με τους Ισπανούς, ελπίζω να μπουν και να παίξουν ελεύθερα. Θα ήταν καλό να παίξουν παίκτες που δεν έχουν πολλές συμμετοχές όπως ο Βύντρα, ο Τζιόλης, ο Τζόρβας αλλά για μένα θα ήταν καλύτερο να δούμε τους παλιούς πάλι. Να τους δούμε να παίζουν ελεύθερα ξανά.
Αυτό που έγινε φέτος μας προσέφερε διαφορετικές εμπειρίες. Ελπίζω σε 2 χρόνια, σε 4 χρόνια, σε 6 χρόνια και πάει λέγοντας να αποκτήσουμε τόσες πολλές εμπειρίες που να λέμε:"Ε εντάξει αυτή η κατάσταση που είμαστε τώρα την έχουμε ξαναζήσει. Θυμάσαι πριν 12 χρόνια που αποκλειστήκαμε στα ημιτελικά ή πριν 4 χρόνια που γι΄αυτό το κωλοδόκαρο δεν περάσαμε από τους ομίλους"; Τώρα αρχίζουμε να μαθαίνουμε και να ζούμε καταστάσεις. Απλά στην Πορτογαλία αρχίσαμε λίγο απότομα και μας καταλαβαίνω, δεν είναι εύκολο να διαχειριζόμαστε καταστάσεις. Ελπίζω να μας δωθεί η δυνατότητα να μάθουμε. Γιατί τόσα χρόνια τα βλέπαμε απ' έξω. Μπήκαμε με τα μούτρα το '04 και χάσαμε τον μπούσουλα. Πάντως και τίποτα να μη γίνει από δω και πέρα, τα DVD θα μας θυμίζουν πάντα αυτό που κατάφεραν κάποια παλικάρια με το εθνόσημο στο στήθος και ένας Γερμανός το μακρινό 2004.
Αυτό που με τρομάζει μόνο τώρα είναι εκείνο που λέμε η επόμενη μέρα της Εθνικής που θ' αρχίσει να αναλύεται από τους δημοσιογράφους. Η ανανέωση θα ξαναφορεθεί πολύ. Οι Νίνηδες, οι Παπασταθόπουλοι, οι Μήτρογλοι και γενικά όλη η φουρνιά του Νίκου Νιόπλια που έφερε την Εθνική Νέων στον τελικό του Ευρωπαϊκού πέρσι, θα εμφανιστούν ως οι "σωτήρες" της Εθνικής αντρών και μονόδρομος για τις κλήσεις του Ρεχάγκελ. Ο οποίος πάλι θα κάνει του κεφαλιού του και θα συνεχίσουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί. Πάμε για άλλα, η ζωή κύκλους κάνει...