Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Η γρίπη του μπάσκετ...


Καλό μήνα. Καλό τελευταίο μήνα του χρόνου να 'χούμε και ακόμη καλύτερους για την επόμενη χρονιά που έρχεται φορτσάτη και με Μουντιάλ, μην ξεχνιόμαστε. Επίσης να ευχηθούμε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους τους Νίκους και όλες τις Νικολέτες αυτού του κόσμου που γιορτάζουν σήμερα με ειδικές ευχές στον πατέρα(κοιτάξτε να δείτε τώρα τι γίνεται. Ήθελα να κάνω λογοπαίγνιο με τον κ.Πατέρα, πρόεδρο τόσο της ΠΑΕ Παναθηναϊκός όσο και της Superleague. Όμως KAI αυτός ονομάζεται Νικόλαος και δε με αφήνει να πω αυτό που θα ΄λεγα και ποτέ δε θα μάθετε, αν και θα ήταν τόσο προβλέψιμο που είμαι σίγουρος καταλάβατε τι εννοώ) μου. Τέλος πάντων χρόνια πολλά και σ' εσένα Νίκο Πατέρα και σ' εσένα πατέρα (μου) Νίκο που μπορεί κρυφά να διαβάζεις το blog, γιατί τέτοιος είσαι.

Πάμε τώρα στα δικά μας. Και τα δικά μας απόψε είναι το αγαπημένο μου τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Το γριπιασμένο αυτό τμήμα που όπως θα έλεγε και ένας σωστός και γνήσιος γαύρος:"καλά μωρέ αυτή η γρίπη έχει πιάσει Παπανικολάου, Σχορτσανίτη, Παπαλουκά, Τσίλντρες, Κλέιζα, ο Γιαννάκης πώς την έχει γλιτώσει; Ακόμα και οι Αγγελόπουλοι θα αρρωστήσουν αλλά ο Παναγιώτης εκεί, θα κάθεται στην άκρη του πάγκου και θα ζητάει ΥΠΟΜΟΝΗ". Πέρα από τα αστεία που κανονικά δεν πρέπει να κάνουμε με αρρώστειες, αλλά αυτή η ασθένεια είναι ένα αστείο από μόνη της, αφού ξεκινήσαμε έτσι ας ασχοληθούμε με το θέμα Γιαννάκη. Είναι πλέον πάρα πολλοί και όσο πάνε και πληθαίνουν μάλιστα οι οπαδοί του Ολυμπιακού που θέλουν να φύγει ο προπονητής της ομάδας. Πέρα από το γεγονός ότι δε σέβομαι καν τις απόψεις των περισσότερων ομοϊδεατών μου που βγαίνουν στο ραδιόφωνο και μιλάνε για μπάσκετ μόνο όταν κερδίζουμε τον Παναθηναϊκό ή όταν περνάμε στο F4 ή όταν πρέπει να φύγει ο Γιαννάκης(θα αναφερθώ πιο κάτω στην περίπτωση των συγκεκριμένων ανθρώπων που μόνο κακό κάνουν στην ομάδα μου), θα πω την προσωπική μου άποψη. Δεν είμαι σε καμία περίπτωση μεγάλος φαν του προπονητή. Πιστεύω πως αν θες να γίνεις κορυφαία ομάδα, θα έπρεπε να πάρεις και τον κορυφαίο προπονητή. Ο οποίος είναι ποιος; Ο άνθρωπος που κοουτσάρει αυτούς που κάθε χρόνο σου κάνουν πλάκα με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά και στα παίρνουν όλα. Μπορείς να πάρεις τον Ομπράντοβιτς; Δεν μπορείς. Πάμε στον αμέσως επόμενο. Έτορε Μεσίνα. Το καλοκαίρι έφυγε από την ΤΣΣΚΑ και πήγε στη Ρεάλ. Δεν κινήθηκες για την απόκτησή του, γιατί το τάιμινγκ δεν ήταν σωστό. Η ομάδα άρχισε να χτίζεται με τον προπονητή που έχεις τώρα και δε θες να χτίζεις κάθε χρόνο από την αρχή και με διαφορετικές βάσεις. Θες, απλά, χρόνο με το χρόνο να εξελίσσεις το δημιούργημά σου γιατί μόνο έτσι θα πάρεις τα πρωτεία από έναν αντίπαλο που έχει χρόνια αγωνιστική ταυτότητα. Λογική σκέψη. Δεν ήθελες πάλι να ρισκάρεις κι εγώ δε σε κατηγορώ γι' αυτό. Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι αν ο κόουτς Γιαννάκης μπορεί να εξελίξει το οικοδόμημά του. Γιατί όσοι ασχολούνται με το άθλημα δεν μπορούν να αρνηθούν πως βάσεις έχουν μπει. Δεν αρκεί αυτό, σίγουρα, αν θες να κερδίσεις τίτλους. Και ακόμα ο αρχηγός των Πρωταθλητών στο Ευρωμπάσκετ του '87 δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει. Πάντως, είναι ξεκάθαρο στο ότι δεν μπορεί να κριθεί τώρα. Θα κριθεί από την άνοιξη και μετά γιατί πολύ απλά τότε κρίνονται όλοι μα όλοι οι προπονητές στο μπάσκετ. Όταν τα παιχνίδια γίνονται κρίσιμα. Πέρσι είχαμε κάποια πρόδο. Η ομάδα πήγε στο Φάιναλ Φορ, ενώ απέκτησε και πλεόνεκτημα έδρας για τους τελικούς με τον Παναθηναϊκό. Και στις δύο διοργανώσεις όμως έχασε από μία πολύ πιο έτοιμη ομάδα για τέτοια παιχνίδια. Και για να κερδίσεις μια ομάδα που είναι κάποια βήματα πιο μπροστά από εσένα δεν αρκεί να είσαι απλά καλύτερος. Πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι πολύ καλύτερος γιατί έχεις να κερδίσεις ΚΑΙ την αυτοπεποίθηση του αντιπάλου.

Με βάση το τελευταίο που έγραψα(και μόνον γι' αυτό), διαφωνώ με πολλούς που είπανε ότι το πρόσφατο παιχνίδι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ ήταν ένας αγώνας άνευ μεγάλης σημασίας. Θα ήταν έτσι αν κέρδιζε ο ΠΑΟ, η ομάδα που έχει συνηθίσει να κερδίζει στο μεταξύ τους ζευγάρι, θα πρόσθετε πολύ απλά άλλη μία νίκη. Στο σημείο όμως που είναι ο ΟΣΦΠ, χρείαζεται κάθε, μα κάθε, νίκη του απέναντι στον αίωνιο για λόγους ψυχολογίας. Ακόμη και φιλικό να παίξουν πρέπει να κερδίσει. Για να αποδείξουν οι παίκτες στους εαυτούς τους ότι μπορούν να τους κερδίσουν. Θα μου πείτε δεν το έχουν κάνει ήδη; Το έχουν. Θα πρέπει ν' αποδείξουν λοιπόν ότι μπορούν να τους ΞΑΝΑκερδίσουν. Γιατί στο μυαλό τους, ακριβώς πριν το επόμενο μεταξύ τους ματς, θα είναι ότι το 'χω κάνει 2,3,4,5 φορές, την τελευταία μάλιστα φορά που παίξαμε εγώ κέρδισα, άρα μπορώ να τους κερδίσω και τώρα. Αυτό δεν το χρειάζονται οι παίκτες του ΠΑΟ, γιατί πριν από κάθε ντέρμπι έχουν το ψυχολογικό προβάδισμα. Αν μάλιστα πάρει και κάποιο κρίσιμο παιχνίδι ο ΟΣΦΠ όπως έναν τελικό Κυπέλλου, έναν ημιτελικό Ευρωλίγκας ή έναν τελικό πρωταθλήματος, που θα τον φέρει προηγούμενο στη σειρά των τελικών, θα έχει λυθεί πραγματικά αυτό το ψυχολογικό πρόβλημα αυτοπεποίθησης που παίζει τεράστιο ρόλο στον πρωταθλητισμό, πέρα από τα προσόντα και τις τακτικές. Καταλαβαίνετε λοιπόν το πολύ δύσκολο έργο του Γιαννάκη αλλά και κάθε προπονητή που θα καλούταν η θα κληθεί στο μέλλον να το φέρει εις πέρας. Εκτός των άλλων αρμοδιοτήτων, έχει και αυτή την πολύ σημανική, να περάσει τη νοοτροπία νικητή σε παίκτες που κάθε χρόνο χάνουν από τον ίδιο αντίπαλο.

Τώρα στο θέμα για το οποίο είπα πιο πάνω πως θα αναφερθώ, κι έχει να κάνει με τους οπαδούς που πάνε στο ΣΕΦ για να δουν την ομάδα τους να "πατάει" κάθε αντίπαλο κι αν δε γίνεται αυτό, γκρινιάζουν. Ναι, η ομάδα έχει παικταράδες. Ναι, η ομάδα έχει φτιαχτεί για να μπορεί να κερδίζει κάθε αντίπαλο υψηλού επιπέδου σε μεμονομένα ματς. Εδώ είναι η διαφορά. Σε μεμονομένα ματς, γιατί σε σειρά αγώνων υπάρχουν αντίπαλοι που είναι πιο μπροστά από μας, πολύ απλά γιατί είναι ΟΜΑΔΑ πιο πολύ καιρό απο μας. Και για να τις κερδίζεις συνέχεια χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια και σίγουρα όχι γκρίνια από το πρώτο άστοχο σουτ ή το πρώτο λάθος. Παιδιά συγγνώμη αν το μαθαίνετε από εμένα αλλά στο μπάσκετ κάθε ομάδα κάνει περίπου 50 επιθέσεις. Αν χαθεί μία, δε χάθηκε ο κόσμος. Καμία ομάδα δεν είναι τέλεια σε όλες της τις επιθέσεις. Είναι δυνατόν να παίζεις ντέρμπι, να είναι οι δύο ομάδες κοντά στο σκορ, κι εσύ, λόγω ενός λάθους, να αποδοκιμάζεις κάποιον παίκτη ή ακόμα και τον προπονητή της ομάδας σου; Είναι που είναι πίσω από θέμα ψυχολογίας, γιατί τον πας ακόμα πιο πίσω; Εκεί είναι που πρέπει να φανείς γαύρος, που λες και συ, και να στηρίξεις την ομάδα. Εκεί είναι που σε χρειάζεται. Στο κάτω-κάτω, το ματς όχι απλά παίζεται, αλλά έχεις και πιθανότητες να κερδίσεις. Μέχρι να φτάσουμε στο επίπεδο να ισοπεδώνουμε τον αντίπαλο από το πρώτο λεπτό, πρέπει να τον κερδίσουμε πρώτα 10 φορές στον πόντο. Και φυσικά μη συνδέουμε επουδενί το μπάσκετ με το ποδόσφαιρο. Αν σε κάθε καλάθι της ομάδας, φωνάζουμε γκολ ή σε κάθε φάουλ στη ρακέτα ζητάμε πέναλτι, εντάξει, δεν έχουμε καν δικαίωμα να κρίνουμε και να ζητάμε πράγματα. Αν πηγαίνουμε στο ΣΕΦ μόνο και μόνο για να κάνουμε 2 τις νίκες σε ένα ΑΚΟΜΑ άθλημα μετά το ποδόσφαιρο, απέναντι στον ΠΑΟ, κι αν δε γίνει, να γκρινιάζουμε από νωρίς και ν' αποδοκιμάζουμε τους πάντες, τότε μπράβο μας. Αφήστε εμάς που αγαπάμε αυτήν την ομάδα, όχι μόνο όταν κερδίζει τον Παναθηναϊκό και δεν την έχουμε μόνο ως αποκούμπι για το ποδόσφαιρο, να ακουγόμαστε περισσότερο. Αφήστε εμάς που έχουμε αυτού του είδους τη γρίπη να μη γιατρευτούμε ποτέ και αν φοβάστε μήπως κολλήσετε μείνετε μακριά.

Αυτά για την ώρα, με έτρωγε καιρό το θέμα και ήθελα να αναφερθώ.




Υ.Γ:Και πού 'στε, ένα χρόνο μετά το θάνατο του μαθητή από σφαίρα αστυνομικού, δε χρειάζεται να κάνουμε τα ίδια λάθη με πέρυσι. Δε μας φταίει τίποτα η μνήμη του παλικαριού για να επιδωθούμε σε κάθε είδους βανδαλισμού περιουσιών η μυαλών άλλων ανθρώπων. Κρατήστε μακριά την πολιτική από όλο αυτό. Α ρε Αλέξανδρε...

2 σχόλια:

  1. μπασκετ,μπασκετ,μπασκετ....χμμμμμμμμμ....κατι με λεει...ΑΑΑΑΑΑΑΑ,καλα ρε για την σπιριαρα ολα αυτα?αυτη την πορτοκαλι βλακεια με τα μπιμπίκια?

    ΑπάντησηΔιαγραφή