Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

You'll never walk alone


Είναι σίγουρα σπαρακτικό 2 από τις μεγαλύτερες φανέλες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου να παρουσιάζουν την εικόνα που έχουν τα τελευταία χρόνια. Το 2005 αυτές οι ομάδες μας δείξανε γιατί αγαπάμε τόσο αυτό το άθλημα που μας προσφέρει τόσες συγκινήσεις. Ακόμα και τότε όμως και οι δυο αυτές ομάδες δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Η νικήτρια τότε Livepool κόντρα στα προγνωστικά ολόκληρης της χρονιάς, αλλά και του ίδιου του ματς του τελικού σήκωσε το Τσου Λου που τόσες φορές της έχει δώσει το φιλί της ζωής καθώς αν δεν υπήρχαν οι κατακτήσεις της εκτός του νησιού οι οπαδοί της, ένας είμαι και εγώ, θα είχαν απογοητευτεί πλήρως. Πάντα με έναν μαγικό τρόπο αυτή η ομάδα μας φτιάχνει και μας ξενερώνει. Πάντα τα τελευταία χρόνια υπήρχαν χρονιές που ήμασταν ξεγραμμένοι από παντού και όμως στο τέλος μας γλύκανε αυτή η ομάδα με αυτόν τον υπέροχο κόσμο... αυτόν τον κόσμο που στο 3-0 του ημιχρόνου του τελικού στην Πόλη τραγουδούσε λες και ήξερε ότι αυτό που θα έρθει στο δεύτερο μέρος θα γραφτεί με τα πιο χρυσά γράμματα όχι μόνο στην ιστορία της ομάδας, αλλά και του ποδοσφαίρου. Πως να μην απολάμβαναν λοιπόν την στιγμή μέσα στο γήπεδο;
Πως να μην νιώσουν το ίδιο μετά από λίγο καιρό στην Αθήνα όταν με τον ίδιο αντίπαλο και με δύο γκόλ πίσω του μεγάλου Πιπο, καταφέρνει να μειώσει και να νιώσουμε όλοι ξανά το ίδιο ρίγος;
Δυστυχώς αυτές οι μέρες έχουν ξεπεραστεί και για τις δύο ομάδες και αν οι Ιταλοί έχουν μια ελπίδα να πιστεύουν στο όνειρο, καθώς στις τάξεις τους υπάρχουν παίκτες όπως Ροναλντίνιο, Πάτο, Ζέντορφ , Πίρλο και Νέστα στην Λίβερπουλ οι Τζέραρντ, Τόρρες και Μασεράνο μοιάζουν πραγματικά λίγοι για να σηκώσουν το βάρος της ομάδας πάνω τους, όσο μεγάλοι κι αν είναι. Και επειδή ακριβώς είναι τεράστιοι παίκτες θα ήταν άδικο να χαθούν μέσα στη μετριότητα πχ του Κυριάκου, που όσο και αν γούσταρε να πάει στη Liverpool θα έπρεπε να σκεφτεί και ο ίδιος αλλά και όλοι εμείς πως αν είχε έστω και 1 εκατ. ευρώ παραπάνω σίγουρα θα αγόραζε κάποιον άλλον. Και αυτό δεν το λέω λόγο της γκέλας του με την Λιον, ούτε προσωπικά για τον ίδιο, αλλά είναι μομφή προς τους ανθρώπους που είναι στο τιμόνι της ομάδας. Των Αμερικανών και του προπονητή που μοιάζει να μην είναι συγκεντρωμένος 100% στην ομάδα όπως ήταν. Ο Ραφα πάντα έβαζε το καλό της ομάδας πάνω από όλα, πράγμα που κέρδισε και την εμπιστοσύνη του κόσμου. Όταν όμως αυτό άλλαξε και μιλάω για την κόντρα του με τους ιδιοκτήτες αυτό πέρασε και μέσα αλλά και έξω στην ομάδα. Ελπίζω μόνο να μην έχει σκοπό να μας αφήσει για να πάει να βρει τον παίκτη που τόσα χρόνια ανέβαζε κατά πολύ την ποιότητα της μεσαίας γραμμής μας. Φυσικά και μιλώ για την λατρεία μου τον Τσάμπι Αλόνσο.
Αυτά που γράφω τώρα σίγουρα όλοι σας τα έχετε δει, όλα έχουν συζητηθεί και από οτι δείχνει, στο βάθος δεν φαίνεται φως... ελπίζω κάτι να γίνει στο τέλος και όπως τόσα χρόνια η ομάδα να μας βγάλει ασπροπρόσωπους ... όπως τότε που στα σπλάχνα της δούλευαν παίκτες όπως ο Owen, Ince, Fowler, McManaman.... και πολλοί άλλοι...
You'll never walk alone.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου