Μού 'πες, σού (')πα 0-0

Το ντέρμπι τελείωσε(ευτυχώς) και η επόμενη μέρα βρίσκει τους δύο αιώνιους συνάμα λίγο χαρούμενους(που δεν έχασαν) και λίγο προβληματισμένους(που δε νίκησαν) και όλους εμάς που παρακολουθήσαμε το παιχνίδι να νυστάζουμε ακόμα. Ένα παιχνίδι που είχε όσο ρυθμό έχουν τα τραγούδια της Μπεζαντάκου, τόσες φάσεις όσο το σπίτι μου(τριφασικό είναι), τόσα σφύριγματα όσα θα έκανε ένας τροχόνομος που θα προσπαθούσε να ρυθμίσει την κυκλοφορία σε μια πόλη που όλοι οι οδηγοί θα ήταν γυναίκες και τόσο καθαρό χρόνο παιχνιδιού όσο χρόνο έχει ο Μαυρογιαννίδης τα βράδια για να κοιμηθεί.
Και ο Έλληνας φίλαθλος γκρινιάζει και μονολογεί "δε θα δούμε ποτέ το θέαμα που βλέπουν οι Άγγλοι ή οι Ισπανοι φίλαθλοι στα γήπεδά τους"... Γιατί γκρινιάζεις Έλληνα φίλαθλε; Γιατί τα βάζεις με τους δύο ξένους προπονητές που και καλά δε ρίσκαραν; Γιατί τα βάζεις με τους παίκτες που δεν είχαν εμπνεύσεις; Άκουσες τη μετάδοση από τη ΝΕΤ; Είδες μετά Αθλητική Κυριακή; Είδες τη φωτιά των πανό λαφύρων που ήταν η αιτία να διακοπεί το παιχνίδι για 5 λεπτά και τον Αντώνη Κατσαρό να επαναλαμβάνει συνέχεια "μετά τη διακοπή, μην περιμένετε το παιχνίδι να έχει τον ίδιο ρυθμό που είχε και πριν"; Ποιον ρυθμό ακριβώς εννοούσε ο δημοσιογράφος ούτε που κατάλαβα. Άκουσες τις δηλώσεις του Σάββα Θεοδωρίδη που όπου έβλεπε κάμερα "προστάτευε" την ομάδα του; Άκουσες τους υπεύθυνους του Παναθηναϊκού που τα έβαζαν με τη διαιτησία; Τα είδες και τ' άκουσες όλα αυτά; Και τι συμπέρασμα έβγαλες, Έλληνα φιλάθλε; Γιατί να μας αξίζει να δούμε καλύτερο ποδόσφαιρο απ' αυτό που είδαμε χθες; Γιατί να απαιτούμε υψηλό επίπεδο μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όταν έξω από αυτόν, εμείς κάνουμε ότι μπορούμε για να οπαδίσουμε, να λαϊκίσουμε και να γίνουμε αρεστοί στους "δικούς μας", αδιαφορώντας αν αυτά που λέμε ή κάνουμε έχουν μια στοιχειώδη, έστω, λογική;
Θα επικεντρωθώ λιγάκι σε ένα "δικό μου", το Σάββα Θεοδωρίδη. Δεν έζησα την εποχή που έπαιζε μπάλα, αλλά έχω ακούσει κάποιους μεγαλύτερους να λένε ότι ήταν ένας πολύ καλός τερματοφύλακας. Μάλιστα έπαιζε μια εποχή όπου όπως όλοι λένε, το ποδόσφαιρο ήταν πιο ρομαντικό. Δεν ήταν επαγγελματικό αλλά ερασιτεχνικό και οι ποδοσφαιριστές δεν έπαιζαν για τη λεφτά, αλλά μόνο για τη φανέλα, άντε και τη δόξα. Όσες φορές έχετε ακούσει τον κύριο Θεοδωρίδη να μιλάει, σας μεταφέρει τίποτα από εκείνο το ρομαντισμό; Εγώ εισπράττω έναν οπαδισμό, τελευταίας διαλογής μάλιστα. Προφανώς ο κυρ Σάββας πιστεύει ότι έτσι "προστατεύει" την ομάδα του και ικανοποιεί το αφεντικό του. Προφανώς θα συνεχίζει να το πιστεύει όσο το αφεντικό του, τον τοποθετεί σε υψηλόβαθμες θέσεις και του επιτρέπει να κάνει αυτά που κάνει. Κάποιοι άνθρωποι με αυτά που λένε γίνονται γραφικοί με την όσο καλύτερη έννοια μπορεί να έχει αυτή η λέξη(δες Αλέφαντο) και κάποιο άλλοι απλά κουραστικοί. Ίσως να μη φταίνε οι ίδιοι που γίνονται κουραστικοί, αλλά το θέμα να βρίσκεται με τα αφεντικά. Ίσως αν εσύ που είσαι το αφεντικό,δώσεις επίσημη θέση σε κάποιον γραφικό, να γίνει κουραστικός και επικίνδυνος για το ήθος που θα έπρεπε να έχεις εσύ, ως επικεφαλής της επιχείρησης σου και να αποπνέεις και προς τα έξω. Λέω, ίσως...